Afgelopen donderdag, 21 maart 2024, werd ik samen met Leks nog even "in het zonnetje gezet". Leks werkt nu 5 jaar bij TRES, ik heb inmiddels de 10 jaar aangetikt. In de media hoor je vaak "lang blijven werken bij 1 bedrijf gebeurt niet zo vaak meer als vroeger". En waarschijnlijk is dat ook zo. In het verleden zaten mensen vaak "goed op hun plek" en ook als ze niet helemaal tevreden waren met hoe het op de werkvloer ging, ze bleven zitten tot ze met pensioen konden gaan. In de huidige periode zie je vaak de "job-hoppers", de mensen die op hun LinkedIn-profiel een lijst van werkgevers hebben waar ze 8 of 9 maanden gewerkt hebben en daarna weer vertrokken zijn.
Met mijn term "job-hoppers" geef ik al aan dat mijn persoonlijke visie hierop is dat ik een beetje mijn twijfels heb bij dit type mens. Als zaken "te moeilijk worden", ben je dan alweer vertrokken? Of ben je iemand die maar "wat doet" en de brokstukken achter laat voor je opvolger?
Natuurlijk kun je een project hebben wat je afrondt waarna je weer vertrekt. Of is het toch niet wat je zoekt, match je niet helemaal met de verwachtingen van je werkgever en ga je in goed overleg uit elkaar. Dat kan.
Maar als dat op een CV erg vaak gebeurt, dan heb ik wel een beetje mijn twijfels. Het is in ieder geval mijn motivatie om, ook als iets misschien niet zo gaat als jij verwacht, toch een tijd te blijven zitten en mijn best te doen. Toen ik in 2001 afgestudeerd was aan de opleiding Hogere Informatica was het qua IT-banen niet echt geweldig in het noorden van Nederland. Dus ik heb een aantal jaren als 2e lijns SDD-er bij UPC gewerkt. Dit was niet wat ik zocht en ook niet de rest van mijn leven wilde doen. Maar het was een vaste bron van inkomsten, ik had leuke collega's en er zijn "slechtere banen te bedenken". Ik had tenslotte ook al eens wat vakantiewerk bij de wolhandel gedaan en elke dag wol uitsorteren waarbij je ook nog wat schurft en uitwerpselen tegenkomt: werken op de helpdesk is wat dat betreft een mooi, schoon kantoorbaantje!
In 2005 stond er een vacature van HSCG in de krant, het bedrijf waar ik in 2000/2001 afgestudeerd ben en ben ik daar aan de slag gegaan. Het bedrijf kreeg een andere naam (Creative Industries), ging failliet, maar kwam met de goede onderdelen weer online, onder andere het development onder de naam Coolminds. In 2014 het besluit genomen om bij TRES te gaan werken. Uitstekende primaire en secundaire voorwaarden en ik kende al een aantal mensen die er werkten. En ook al een aantal jaren werkten, wat een goed teken is.
Toevallig zag ik op LinkedIn dat een oud-collega van mij bij UPC, Wim Bronswijk, nu bij een bedrijf werkt waarbij ze met de collega's te skiën geweest zijn. Dat is ook één van de pijlers van TRES, veel activiteiten naast het werk en elk jaar een uitje naar het buitenland. Vorig jaar Ibiza, dit jaar Brussel. Deze keer ga ik (helaas) niet mee omdat ik zondagavond in de Ziggo Dome bij het concert van Nickelback zit, maar ik zag afgelopen donderdag dat ik qua tijd nog wel mee had kunnen gaan. Jammer!
Want hoewel bedrijven en "andere mensen" dit misschien als een extraatje zien (of het onzin vinden), dat is het absoluut niet. Vooral als het bedrijf wat groter wordt, je in een eigen team zit, dan heb je teams/collega's waar je overdag weinig of geen contact mee hebt. Je ziet elkaar misschien even bij het koffiezetapparaat of bij een "HeadsUp", het maandelijkse overleg waarbij een aantal teams een presentatie doen, maar echt contact heb je niet. En als je een weekend met elkaar weg bent, dan is dat contact er wel. Vorig jaar zijn we naar Ibiza geweest. Een rit over het eiland op de scooter met een aantal directe collega's. Met een paar andere collega's nog over het strand gelopen. 's Avonds buiten eten en aan lange tafels waar je weer met andere collega's aan de tafel zat. En ook het stukje goodwill: het bedrijf maakt dit mogelijk, als er dan wat is en je moet even wat langer blijven of in de avond nog even wat dingen doen, prima, dan doen we ook wat terug!
Marco noemde nog even dat ik op dit Techblog vaak een artikel plaats en dat dit inmiddels ook al flink wat artikelen zijn. En dat is ook zo. In 2017 ben ik hiermee gestart, het streven is om hier elke week een artikel te plaatsen.
Waarom zou ik dat doen? Nou... onder andere om te voorkomen dat ik die medewerker wordt bij een bedrijf welke als de "dinosaurus" wordt beschouwd: die is inmiddels oud, loopt achter qua kennis en zit er nog wel, maar toegevoegde waarde heeft ie niet meer.
Als je in de IT werkzaam bent, dan weet je dat er steeds nieuwe ontwikkelingen en tools zijn. In het verleden ging dat al snel, nu AI een echte start heeft gemaakt lijken die ontwikkelingen steeds sneller te gaan. Ik wist dat ik achter liep met kennis en ik weet ook dat dat die achterstand toeneemt.
Is dat erg? Nee.
Want met alles in het leven is het: je wilt of moet eigenlijk 300 dingen doen, maar in de tijd die je hebt kun je er "maar" 50 doen. Moet je dan teleurgesteld zijn dat je aan 250 dingen niet toekomt? Nee, want het is gewoon niet mogelijk om het allemaal uit te voeren. Ik weet dat ook. Vorig jaar met mijn vakantie naar Schotland heb ik een schema opgesteld voor elke avond van de werkdag om 3 uren "iets" te doen. Zo zou ik elke donderdag 1 uur met Stack Overflow aan de slag. Je kunt daar veel antwoorden vinden, dus ik zou wat terug willen doen: kijken of er nog openstaande vragen zijn die ik kan beantwoorden. 2 november 2023 is de laatste keer dat ik daar tijd voor gehad heb...
En zo gaat het ook bij andere punten. Maar als je dan een avond wél tijd hebt, dan kun je ook echt met de punten van je planning aan de slag. Iets wat ook genoeg in blogs en andere zaken voorbij komt, de één zegt: maakt een TODO-lijst, een ander zegt: maak GEEN TODO-lijst, want het geeft alleen maar druk. Het is niet verkeerd om die lijst te maken, alleen moet je er vanuit gaan dat je nooit alle punten uit kunt voeren. Soms moet je misschien even wat extra tijd erin steken om wat extra punten af te kunnen vinken. Maar je moet ook zorgen dat je voldoende rustpunten inbouwt, ga naar de bioscoop, bezoek een concert of theatervoorstelling. Als je continu met je hoofd achter het scherm in de code zit, dat werkt vaak contraproductief.
Mijn 1 uur op vrijdag "Techblog artikel uitwerken" heb ik weer gehaald, op zaterdagavond zit ik in de Lawei bij een voorstelling van Gregor Bak en Francis van Broekhuizen. Want je werk stopt nooit, maar je moet zelf wel, in ieder geval voor/in het weekend stoppen met werken.
Laat ik als afsluiting even een "motivatie voor alle (gedemotiveerde studenten)" achter laten;
Mijn vader is jong overleden, waardoor ik alleen met mijn moeder overbleef. Vaak hoor je verhalen over "slecht presterende kinderen van 1-ouder gezinnen". Nou, dat hangt van je eigen instelling af. Na mijn MAVO-advies, ben ik daar "goed bezig gegaan", huiswerk maken, klasgenoten die huiswerk van mij overschreven, goede cijfers haalde en leraren "teleurgesteld waren omdat ik 'maar een 7 haalde'. Met een mooie cijferlijst en diploma ben ik doorgegaan naar de HAVO-MBO en de HEAO.
Ten tijde van de HAVO-MBO wist ik niet exact wat ik wilde worden, heb voor de opleiding Accountancy gekozen. Propaedeuse, 1e en 2e jaar gehaald, aan het begin van het 3e jaar het besef dat ik dit niet mijn hele leven wilde doen. Met de decaan en het hoofd van de HTS gezorgd dat ik de opleiding Hogere Informatica kon gaan doen. 3 maanden later dan de rest van de 1e-jaars begonnen, maar wel in het 4e jaar gelijktijdig afgestudeerd.
Na het afstuderen in 2001 weinig IT-vacatures, via het uitzendbureau aan de slag. Mijn moeder zag er niet zoveel toekomst in en opperde om een administratieve studie te gaan doen. Wat mij niets leek: ik wil programmeur worden! Vastgehouden aan wat ik wil en daarmee in 2005 bij HSCG de baan die ik wilde hebben.
Ik heb mijn twijfels gehad. Onzekerheid. En de mazzel dat de studiefinanciering nog geen lening was en ik niet met een studieschuld de boel afgerond heb.
Uiteindelijk is het een kwestie van doorzetten. Zorg dat je weet wat je écht wilt en ga daarvoor. Als je halverwege de studie er achter komt dat "het niet is wat je had verwacht", dan kan een overstap op "falen" lijken. Maar dat is het niet. Want als je die stap nu neemt, dan ben je er mooi op tijd bij! Ik moet er niet aan denken dat ik nu, 46 jaar oud, al jaren "het beroep zou hebben wat ik niet wil" en nog 4 jaar naar school zou gaan voor een andere studie. Wanneer dan (want overdag moet je gewoon werken om je geld te verdienen). Dus je kunt beter "ten halve keren, dan ten hele dwalen". In het bovenstaande verhaal lijken mijn 2 jaar en paar maanden accountancy "verloren jaren". Dat zijn het absoluut niet. We hadden een hele goede leraar Nederlands, waardoor mijn brieven en ingezonden stukken naar de krant (en andere artikelen) als het goed is, goed leesbaar zijn. Met dank aan al die lessen die ik toen heb gevolgd. Soms heb je in je huidige werk nog wat boekhoudkundige kennis nodig, daar is nog wel wat van blijven hangen. En was ik in de HAVO-MBO periode nog een beetje een "schijterd" met presenteren, bij Accountancy deed je dat regelmatig, dus daar draai ik nu mijn hand niet meer voor om. Ik weet wat je moet doen om de aandacht vast te houden. Tip: als je een presentatie moet geven, zorg dan dat het een presentatie is die je zélf ook leuk zou vinden om te zien. Als je 70 slides hebt met slaapverwekkende informatie en je denkt zelf al: ik zou na nummer 7 al in slaap vallen, dan moet je zaken inkorten of zorgen dat er tussentijdse "breaks" tussen zitten die iedereen weer bij de les brengen.